Tükenme Şiiri - Zennun Akdağ

Hiçbir geceyi,kadehi devirmedim sensiz öte ki yüzüne gecenin.
O halde mazeretine diyecek yok zen in.
Yoksa susar ha!

Uzun bi yolculuktu annemi mahrum etmedim. Birkaç gün kaldım ağladık,güldük ağladık.
Ama yetişmiştim,annemin hazan mevsimi bahçesinin yeşiline.
Kuşlar göçmüştü,yapraklar halay eşliğinde dökülüyordu dallarından.
Kimi zaman göğsümü yararak kurşun gibi ağır düşüyordu.

Göğsüm gözyaşları döküyor, yanımda kimse yok.
Ne el tutuştuk ne çığlık attık birlikte.
Ne aynı şeyden nefret ettik, ne dokunduk severek aynı şeye.
Dost sohbetlerine sezdirmeden elini tuttum, hınzır bir gülüş eşliğinde.
Yaram çoktan kabuklandı artık dokunsan..
Susmak kadar olmasa da küserim bazen,
Sevişen yüreklere,ayrık bedenlere.
Hayın gülüşlere küserim.
Ne desem mutlu olursun?
Ne yapsam p(m) irim olursun?
Ne yapsam yüzün güler?
Gülen yüzünü cebimde taşıyabilir miyim?
Sen her şeyden bihaber.
Gülüşüne hangi anlamlar yükledim nerden bileceksin? .
Günü,güneşi batırdık Van Göl'üne haberin var mı?
Üstelik Hayyam'da vardı şarapta.
Sen Matra'nın kızı Tamara olmuştun ben Siyabend.
Bu alemi aştık ve ilk yüz metreyi seninle koştuk aşkın.
Son bahara ilk kim hazan demiş?
Böyle derin yarayı kim beslemiş?
Ne akşamı sevdim ne baharın rengini
Gülüşü sevdim kadının yüzünde,
Parıldayan dişlerini.
........