Tükeniyorum... Şiiri - Gülçin Çömen

İçimin kanadığını görebiliyor musun?
Ya sırf kimseler üzülmesin diye kendimi paraladığım ve yutmak zorunda olduğum sözcükleri?
Peki gözlerimdeki yaşama sevincinin yerini alan hayal kırıklıklarını?
Göremiyorsun!

Görebilseydin eğer elimi daha sıkı tutar,bir kez benim gözümden olaylara bakar,ne yaşadığımı,öfkeyle söylediğin sözlerin beni ne kadar kırdığını anlardın.
Ama bunların hiç birini yapmadın!
Yoruldum...

Hayatımda ilk kez bu kadar çaresiz hissediyorum kendimi ve mutsuz!
Yanında gülerken bile zihnimde acaba şimdi ne olacakta sinirlenecek diye hesaplar yapıyorum.
Diken üstünde oturuyorum en mutlu olduğumuz anlarda bile...
Sürekli benden,yaptıklarımdan şikayet eden bir senle yaşamaya çalışıyorum.
Sana ayak uydurup aman bir sorun çıkmasın diye çabalıyorum.
Farkına varamıyorsun!

Sadece bir kez koy kendini benim yerime!
Yalvarırım yap bunu.
Tükeniyorum...