Tükeniyorum Şiiri - İsa Yılmaz

karanlık ruhum
nur-u vechinden utanıyor
gözlerimi kaldırıp da bakamıyorum
saatler hep böyle kan revan akıyor
uzatsam ellerimi tutamıyorum
bin söz anlatamazken kederimi
kalbimi çıkarıp söksem hani
derdimi anlar mı bilemiyorum

bıçak sırtında şimdi düşlerim
zorunlu bir kader gibi hayalin
unutmak isterken alevlenen hasretin
Zerdüşt ateşi gibi bin yıl yanar mı
bilemiyorum döner mi
bedenini terk etmiş ruhlar gibi
ölümden sonra dirilmek için bekleyen
cesetler gibi tükeniyorum...

22.04.11