Tükeniyor Umutlar Şiiri - Hakan Kaaradağ

Başlamadan bittigini fark etmistim. Aslında bir bir tükeniyordu umutlar.
Camın köşesinde akıl hastanesi doktorların bile fark edemediği, bir adamın gözyaşları yalpalıyordu camları.

Neydi bu hüznün, bu domur domur dökülen gözyaşların neydi sebebi, korkar olmuştuk mutlu olmayı zihinlerimizden geçirmeye bile, gün be gün tükeniyor tüketiyordu hayat.
Bir süre sonra alışıyordu insanlar, hayat bir şekilde öğretiyordu, bir tokat gibi gerçek hakikat olan ne varsa.

Sözün bittigi yere gelmiştik sonunda, umut etmeye korkar olan yüreklerimiz öluyordu işte.
özgürlük adı verilen bir mahkumduk aslında, musalla 'ya yatan özgürdü oysa kelepçeler, prangalar bir bir sökülüyordu terk ediyordu tenimizi, aslında biz yaşıyoruz derken çoktan ölmüştük...