Tükenişimdi Gün Doğumları

Tükenişimdi Gün Doğumları

Sana olabildiğince uzak, bir o kadar da yanı başındayım. Büyük bir savaşın orta yerinde barışı özleyen, karanlığın korkusundan aydınlığa uzanır gibi düşüyorum yollara. Bir yürek atışı kadar yakın, bir nefes zehir kadar ölümcül sevdamda nefes almamı sağlıyorsun.

Aynadaki yansımaların silueti idi belki bizi aldatan. Aslında iki bedende tek ruhtuk. Kaybolduğumuzda biliyorduk ki birlikte gidecektik kaybolan zamanlara. Ruhların karanlığına gömülsek bile hala eksikliğimizi hissedecektik.

Dolu zamanlarda boşluklar çoğunluktaydı zaman denen sıkı çark ise hayatın güzelliklerini yutmaktaydı. Biz ise gelecek pembe günleri özlemle aramaktaydık, karanlığın ardı olan boşlukta.

Sen benim hüznüm, baş belam, vazgeçilmezimdin. Yaşamışlıklarımın içinde yaşayamadıklarım, karanlık içinde ki aydınlığım, bakarken gözümü kamaştıran yansıma, ardımı döndüğümde ise yitiğimsin.

Kendi şarkılarımızın içine başka nameler karışmasın, varlığınla bütünleşmeliyim. Sonsuzluğa ulaşmak için yarını beklemek yerine bu günü yaşamalıyım. Hayatın kesitlerinden payıma düşen hüzünlerin ışığında varlığının gölgesine sığınmalıyım. Beklemek yerine adım atmalıyım beklide yeni yürümeye başlayan çocuğun emeklemeleriyle alabildiğince yol almalıyım. Kaderimin bana sunduğu yalnızlıktan kurtulup kalabalık içine karışmalıyım.

Karanlıklara gizlenen düşlerimi titreyen bedenimden ortaya çıkarmalıyım. Sevmeye ayarlı yüreğimin rotasında bütün fırtınalara rağmen ilerlemeliyim.

Gözlerime kilitlediğim gözlerin rehber olmalı ki her şeye senli bakmalıyım, senle yaşamalıyım. Seninle var olduğumu sana anlatmalıyım. Aynaya her bakışımda senin gözlerinle karşılaşmalıyım. Gözlerime hapsettiğim gözlerinle…

Yorgunluğumun, yitikliğimin, yalnızlığımın, mutsuzluğumun sebebi sen olsan da sensiz baharın tadı yok.

Senden gelen her cümle bana can suyu olurdu. Dudaklarımı kanatırcasına sıktığım da verdiğin umutlar yol göstericimdi. Uykusuz gecelerde konuştuğum senli geceler beni hayata pembe gülüşlerle bağlardı.

Her bitiş bir başlangıçtı belki, ben ise hep sonlardaydım. Sıfırdan başlamak yerine, sıfırı tüketmiş olarak hayata bir sıfır yenik başlıyordum, yalnızlar rıhtımındaki son vapurla.

Hayatın kırılmışlıklarında bir ağaç duldasına sığınmak gibiydi senli zamanlardan kaçış. Zamanın kırılmasıyla dağılan parçalar üzerinde yürümek gibiydi yokluğunda atılan adımlarda kanayan ayaklar değil yürekten akan kan şaleleriydi.

Hüzünler lodosa karşı gelirken kızıl akşamlarda martıların çığlıklarına karışıyordu eski yürekten çıkan sevda sözcükleri. Sevgi adına attığımız adımlar boş odaya yönelse de beton duvarlara çarpan sessiz çığlıkları dinliyorduk bakıp ta göremediğimiz umut balkonlarında.

Sevmeler yazgısındaki son cümlelerdi yaşamı mı zorlayan. Her köşe başında umutlar beklemiyordu artık. Yüksek duvarların ardında kara baharlarla karşılaşıyorum. Kim olduğumu düşünmeden ışığa doğru her adım atışımda biraz daha karanlığa gömülüyorum.

Hayatın ardına bıraktıklarım kayıplarımdı. Biten gecelerde uykusuzluklarımda yazdım sana özlemlerimi. Her gün doğumu benim ölümüm oluyordu. Sana seslenişlerimdi gecelerde sayfalar üzerine dökülen sözcükler. Biliyordum ki her okuyuşun da kendini bulacaktın, bizi yaşayacaktın, beyaz sayfalar üzerinde gözünde canlananlar.

Tükenişimdi gün doğumları ve senin gidişin, doğan günle beraber…

24.04.2012