Tükenişim Sensin Şiiri - İbrahim Gül 2

Ne zaman sana tükensem gökyüzünde bir salıncak sallanıyor
Kör ebe oynuyor hayallerim.
Bir nehir bir nehri katlediyor

İlk şahidi benim, tükenişimin
Tükenişim tüketiyor; türlü türlü,
tükeniyorum…
amansız, arsız, apansız,
Bileniyorum.
Bir nehir bana gülüyor.

Her tükenişte aynalardan sen dökülüyorsun
Düşlerim dökülüyor eteklerine yarınların.
Ruhumun dişleri sökülüyor.
Nehir ağlıyor.

Ya geride soluksuz kalmalarım.
Ürpertimdir, son tükenişimdir
Geride kalmalarım.

Tükenişim tutkumdur ki o en büyük tutsak!
Bu da benim ilk sonumdur, mutlak.
Ellerim, ruhum ve hislerim çıplak.
Bir nehir bin kin kusuyor.

Tükenişim tütsülenmiş bir tutsaktır benim
Ne zaman tükensem ölüm kirvemdir benim.
Tükenen, türkülerdeki hayallerimdir
Ölüme uzanan ellerim
mezardaki resmimdir.
Bir nehir bir kan kusuyor…