Tükeniş Şiiri - Yüksel Özbek 2

Dilimiz emir bekler beynimizden,
bazen,
yağlı tren raylarında yürür duygular,
bazen
iner kör kuyulara,
anlatamazsın çaresiz.
Gülmek,
çıkmaz sokak ışıklarına,
duvarlara çarpıp, yüzümüze şaklar,
kahkahalar acıtır.
Ağlamak,
duvarları deler, ulaşır menziline,
bitip tükenmez enerjiyi,
nereden alır.
Kaderimiz kodlanmış,
defterlere cilt, cilt,
bir atımlık barutla,
nereye ulaşırsın bu gidişle.
Bu kapkara dünyayı,
ağartmaya yetmez yüreğin,
kirletme hiç olmazsa,
temiz değil zaten.

Eylül 2007