Yeryüzü günahlarla kirlenirken,
Yağmur bütün günahları temizlemek istercesine,
Şiddetini artırarak inadına yağıyordu.
Gökyüzü delinmiş,
Semalardaki okyanus olanca hızıyla yeryüzüne dökülüyordu.
Ve ıslanan yalnızca bendim bu yağmurda.
Hayattan bıkmış halimle,
Seni yani Azraillimi arıyordum.
Nerdesin ecelim nerdesin...
Hep oyuncak oldum,
Hep teselli sundum,
Kalbimdeki acıya rağmen,
Zehir içip, bade sundum,
İşte iki kelimeyle benim hayatım,
Duygularına mahkum...
Bilemezdim o günleri arayacağımı...
Her şeye boş vermişliğin kaygısızlığında,
Avare dolaşıp her gün yeni sevdalara yelken açarken,
Bir gün ansızın hayal kırıklığı içerisinde,
Pişmanlık duyacağımı...
Şimdi tükenen bir kalbin hıçkırıklarıyla geliyorum,
Artık gözyaşlarımda akmıyor,
Kimseden ne sevgi dileniyor,
Ne de özür diliyorum,
Benim için kalan tek şey,
Beynime bir kurşun sıkıp gitmeden önce
Dostlarıma veda etmek...
Onlara, onlarla olan hatiralarımızı miras bırakıyorum...
19-06-2007
Seyit Burhaneddin KekeçKayıt Tarihi : 20.6.2007 03:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
yare kavuşmak için,
ölüm çare değil,
herkesin sevdası kendine,
senin sevdan miras değil.
Muhabbetlerimle kutlarım
Saygılarımla
TÜM YORUMLAR (1)