Tükeniş Şiiri - Serap Tepedelen

unuttular,
kendilerinden başka her şeyi
'kimse' olmamıştı yüreklerinde
benliklerine yenildiler.
hırs bürümüştü;
kan kırmızı şarap içen ağızları değil,gözleriydi.

koşturdular,
neyin peşinden gittiklerini bilmeden
elleri,kara para ile kirlenmişti
hiçbir suyla arıtamadılar.
vermeyi bilmediler ki hiç,
onlar 'almak' için eğitildiler.
'hep bana,hep bana' ilkeleriydi
'güç,para,,yükselmek'
ezmeyi öğrendiler yalnızca
kafalarını dik tuttular
oysa ruhları,
çoktan ölmüştü.

para içinde bir yalnızlıktı
katlanmaları gereken sonuç
alabildiğine üzücü,
alabildiğine korkunç
dikenden bir teldi ördükleri çevrelerine
kim ulaşmak istese,
kim sevgiyle yanaşsa
kanattılar,yaraladılar.

bir zaman geldi...
utandılar.
yaşadıkları zaman,
bir kum tanesi gibi
kayıp gitmişti avuçlarından
kan kırmız şarabı
gözleriyle değil,
ağızlarıyla içtiler.
eşlik edecek tek bir dostları bile yoktu
yalnızlığın denizinde boğuldular.

ne anlamsız bir yoldu yürüdükleri
ne bomboş bir geçmişti geride kalan
tutkularının kölesi olduklarını,
geç de olsa anladılar.

yoruldular,
her şeyleri vardı bir anlamda
onca değerli gördükleri,ne oldu?
sonuna yaklaştıklarında yaşamlarının
ne yüreklerini açacak,
ne ellerini tutacak dostları vardı
hatta arkalarından gözyaşı dökecek
tek bir insan bile kalmamıştı.

pişmandılar,
tükenişliğin son çırpınışlarını
yalnızlık içinde
yalnız kendileri yaşadılar.

(24.05.2006-İzmir)