Tükeniş Şiiri - Selman Faris Karaköse

Rüyalarımdan artakalan bir mavi ve güneşin pencereme değdiği an.
Perdeden sızan birkaç ışık hüzmesi tadında, aşkın kollarındayım.
Toz duman olmuş attığım adımların izleri.
Nereye gidiyorum? Cebimde iki satırlık bir şiir,
Aklımda, güneşin merhaba dediği an.
Parçalarımın uçuştuğu bu tatlı yalnızlık mı? ...
Yoksa her an içimde kuduran özgür kalma arzusu mu? Beni bu hale sokan.
Ses-seda yok sorularıma. Cevap vermekten kaçan biri var... ama kim? ...
Neyim ben? Ne haldeyim? Nasılsa aydınlanır gök yüzü diye beklemek mantıksız.
Bir şeyler ayaklarını yere basmalı elbette ki.
Gerçeklere kafa yormanın zamanı çoktan geldi.

Düşüncelerimden artakalan bir kül tablası ve odama sinen sigara kokusu.
Tutturmuş bir yol gidiyorum. Yoldan çıkmışım belki... farkında değilim.
Zamanı bana hatırlatan sadece günbegün seyrelen saçlarım,
Ve kaybolmuş takvimin, kaybolmuş yaprakları.
Aklıma bir şeyler geliyor, tamam diyorum, yapamıyorum...
Ellerimden dökülen korkak, titrek, yılmış şiirlerin kahrettiği an... bu an...
Ben kendimi kaybettim, yaşadığımı biliyorum, ama anonim bir şarkı gibiyim.
Sahibi belirsiz bir sitem olmuşum.
Ne söylediğimde bir anlam var, ne yazdığımda...
Yoksa anlamsızlaşan ben miyim? Olur ya belki de kendi kendimi bitirmişimdir.
Yolum belirsiz, durağım belirsiz, hedefim belirsiz...
Çevremdekiler hala umutlu benden... komiğime gidiyor açıkçası.
Bazen canım bağırarak söylemek istiyor,
“Ben kendimden ümidi kesmişim, bilmem ki umut denilen yılanı kim besliyor? ...”

Selman Faris KARAKÖSE
(22.09.2002 - İstanbul)