Tükenis...! Şiiri - Mehmet Yılmaz

Bir umudum vardi,
Acisiyla, tatlisiyla yasamak istedigim.
Bir anim vardi,
Her anini, her dakikasini kendimle yasatabilmek istedigim...
Simdi ise umutlarin kül oldugu, bir diyarin pesine takilip gidiyorum.
Yokolmaya yüz tutmus bu kentte, anilarimi saklayacagim bir yuregim yoktu...

Ben umut yolcusuydum, umutlarim olmaliydi,
Gecelerim olmaliydi,rüyalarin, anilarin adi ben olmaliydim.
Ya simdi karanliklarin hüküm sürdügü
Aydinligimin her seferinde yenik düstügü bir yüregim var.

Sevgi yoktu buralarda, bende de gün gectikce tükeniyordu.
Düsüncelerim olmadik anlarda dize geliyor, bana dert yaniyordu.
Nerdeydim ben?
Neydim ben?
Nereye gidiyordum?
Ne yapiyordum?

Cevabi olmayan sorulari, birbiri pesi siraliyordum.
Aslinda ne yapmaya calistigimi dahi bilmiyordum.
Yapmam gereken neydi onu da bilmeyecek hale gelmistim.
Her suailn cevabi bu kelimeydi.
Mutsuzluk, umutsuzluk. hüzün, gözyasi
Zitliklari bir arada yasiyordum.
Orhan Veli derdi; 'aglasam sesimi duyar misin misralarimda'
Duymazdi, duyamazdi.
Sesim cok uzaklarda sakliydi.
Gözlerim zaten kurumustu,
Aglamak bana göre degildi belkide,
Sessiz ve sakin yillarin arasindan göz kirpiyorum sadece...

Gülmek bana cok uzakti.
Kahkahalar artik bana cok yabanciydi.
Hayat bu denli aci veriyordu bana.
Bir umudum vardi benim, bir anim vardi.
Hayat farkinda olamdan umutlarimi, anilarimi yok ediyordu,
Hayat denen o ince cizgi karaliyordu yüregimi.
Beni eskisi gibi sevmiyordu.

Simdi denizin ortasinda yapayalnizim,
Dalglarin savurdugu o geminin kaptaniyim.
Nedensizdi yasadiklarim.
Bir nefes kadar yakin olan, simdi bir yildiz kadar uzakti.
Günesin o essiz sicakligi icimi eskisi gibi isitmayacakti...

Zamana biraktim icimde olan kaosu,
Ya savasip kazanacak sevgim,
Ya da terkedilmislige birakilacak bende ki hayat...