Tükeniş Şiiri - Mehmet Ay 2

TÜKENİŞ

Uğradı yolum dost’a, elim yetmedi,
Gördüm hatır yok olmuş, gönül bitmiş.!
Kalın kafam, bunu kabul etmedi,
Bahçeler dağılmış, bülbüller yitmiş.!

Fırladım yerimden, düşten uyanam,
Döşümde yangılar, nasıl dayanam,
Keklikler değişmiş, beni anmayan,
Yaylası dağılmış, yürüğü gitmiş.!

Lale desen, gül kokusu bakışlar,
Kilim kilim, konuşurdu nakışlar,
Turnası semahı, öterdi kuşlar,
Alları çıkarıp, kararal giymiş,

Çimende otlayan, Ceylan sürüsü,
Korkular çoğalmış, ecel körpüsü,
Kara kaş üstüne, Allah vergisi,
Nemlenmiş gözleri, yaşları inmiş.!

Dost’un dost’a, uğrayan sevgi yolu,
Ahvali algılar, hatırnaz dili,
Yürege serinlik, estiren yeli,
Azıtmış yolların, karalar sinmiş.!

Aşıklar konuşmaz, sazıyla ağlar,
Çobanı kavalda, suskundur her yer,
Koyun’u kuzuyla, küskünlük söyler,
Anladım bu elde, dost’luklar kalkmış.!

Bu yıl buraları, yeller kurutmuş,
Dönüp dönüp baktım, insan azıtmış,
Miadı artık gelmez, yaş akıtmış,
Sevdiği arkadan, yalanı dermiş.!
28.12.23 / Saat 10,12
MİADI (Mehmet AY)