Tükeniş Şiiri - Mücahit Sağır

Gözçukurlarımda hüznün yağmurlarının yardığı harıklar,
Her tele dökülüyor ayrılığın karları.
Boğazı düğümleyen hasretin sessizliği,
Rengi solduran sabrın ateşi.
Yok oldu tüm lezzetler sabaha karşı,
Bir yazın soğukluğu dondurdu içimi...

Şimdi uzun geceler, kasvetle yüklü
Her akşam kamçılarla bağlanıyor sırtıma.
Yumuşaksa birinin yastığı bu yangında,
Olamaz aramızda muhabbetin örgüsü.

Kalmadı mutluluktan bir nasip yüzümde
Her seste kalp yakan hicazdan bir perde
Başım omzuma, omzum ağır dizlerime...

Ve senin yüzünde sevincin tebessümü
Nasıl paylaşacak hüznü gülüyorken yüreğin
Ayakların narindir, tanımaz dikenleri
Yabancısın yollara, bekleyemez gözlerin...

Yol tek kişiliktir, yük bir omuzluk
Emrolunduk vakit dolana kadar
Ertelendi bir başka doğuma mutluluk
Ayrıldı pencereden bakışlar,

Gözlenecek biri kalmadı...