Tükeniş Şiiri - Haşem Baygümüş

Gölgeler denize iz bıraktığı zaman
martılar matemle dağılırlar
ebedi bir hicretin arefesinde
sanki mahşerdir
ve ölüler usulca uyanırlar.
Kadehte bekleyen kızılcık şerbetidir
ama kan kusuyorum
tükendi
tükenecek soluk
ne zehir kaldı bedende,
ne bal...
Kalmadı âsada efsun
artık ikiye ayrılmaz Kızıldeniz
sonrası dehşeti boğan bir helak
hangi afetin kurtulanlarıyız biz
Şimdi kıyamet kopsa
büyük bir günahın yetimleriyiz
Öyle ki,
Allah'la konuşmuştu Musa.