Tükeniş Şiiri - Özlem Erdoğan

Öksüz sevdaların gözyaşlarında bulduk aşkı.
Hayatı hep satır aralarında yaşadık.
Mazgalların aralıklarından çıkan koku,
Beynimizi uyuşturdu.
Bir insan seliydik kokuşmuşluğa yürüyen,
Belki de bir koyun sürüsü.
Kim bilir…
Hep kim bilirlerde yaşadık.
Bir hiçbir şeyi bilmedik.
Bilsek de unuttuk,
Unutturulduk, uyutulduk.
Dikişleri patlayan yamalı sevdalardı yaşadığımız.
Bir korkunun öfkesinde
Dövdüğümüz, dövüştüğümüz
Yine kendimizdi.
Kavgamız kendimizleydi.
Esaretimizin farkında olmadan
Zincirlerimizi şakırdatarak yürüdük hep.
At gözlüklerimizi hiçbir zaman çıkarmadık.
Yaşayamadıklarımızın öfkesiyle yaşadık,
Farkına bile varmadan.
Uçurtmaları vurduk.
Çiçekleri soldurduk umarsızca.
Sevginin tozu kaldı idam sehpalarında.
Kirpiğimizde titreyen
Bir damla gözyaşıyla yaşadık hep.
O gözyaşı içimizde fırtınalar koparsaydı
Silkinip yaşardık yeniden.
Ama biz
O bir damla gözyaşında
Boğulduk.