Tükeniş... Şiiri - Elif Buğaz

Yorgunum tarifsizce ebediyete kadar uyumayı dilercesine
Bitkinim hem de ölesiye bitkinim
Tükenişlerim başladı içimde
Sessiz sedasız gidişlerimi durduramıyorum
Yavaş yavaş kaybolmalıydım oysa
Silinmeliydim herkesin anılarından
Kalmamalıydım hecelerinde bile ismimin
Ama gidişlerime lafım geçmiyor
Hem çok büyük bir hızla devam ediyor hem daha çok anıya misafir oluyorum
Ama sadece misafir kalıyorum
Gidişlerimde başladı tükenişlerim
Dönüşüm yok sonunda bitmeliyim
Yanan bir sigara izmariti olup kalmamalıyım
Duman olup karışmalıyım sonsuzluğa
Gözyaşlarımı hediye bırakacağım yağmurlarla bu kasvetli dünyaya
Onlarla o kadar çok vakit harcadım ki tükenişimle bitmeliler bende
Bir umut gülebilmeliyim bende en azından ebediyette