Tükenir Şiiri - Mustafa Erol

TÜKENİR

Tükenmez sanılır, dizdeki derman.
Yürüye yürüye, dizler tükenir.
Tükenmekse eğer, Allah’tan ferman.
Okuya okuya, cüzler tükenir.

Bambaşka kokar hep, dallarda güller.
Güllere kıyamaz, insanda eller.
Güller gibi söyler, konuşan diller.
Söyleye söyleye, sözler tükenir.

Alışamaz insan, dermasız derde.
Sevdiğine kızar, imansız der de…
Söyleyemez derdi, asla bir ferde.
Hep dert çeke çeke, özler tükenir.

Neylesin ki gönül, bu hak kanunu.
Elbet bir gün gelir, her ömrün sonu.
Riayet şart derler, bilenler bunu.
Yaşaya yaşaya, güzler tükenir.

Sen ben diye eğer, başlarsa dava.
Tüm bağlar dağ olur, kalmaz hiç ova.
Biz sözündedir çünkü, her türlü deva.
Sen ben diye diye, bizler tükenir.

Mevlaya ayandır, her türlü gizler.
Aşikar olunca, gizler tükenir.
Nerde saygı diye, söylerse sözler.
Siline siline, izler tükenir.

Mustafa EROL
Manavgat / Antalya
02.Aralık. 2014