Tükenen Tükenmişlik Şiiri - Boğaç Yüzgül

Tükettim anılarımı,
Hak ettim geride kalınmışlıkları özlemeyi
Sığınaklı kaçışlarımdan da kaçıyorum artık
Korunaklı hikayelerimin kahramanları da bir bir bitirdiler rollerini
Masallara uyarladığım yaşam kırıntılarını da boşuna aramayacağım bırakıldıkları yerde
Her yerde sessizliğim
Her yerde suskunluğum dökülecek dilimdi
Hiçbir harfe işaret etmeyen kelimelerle anlatacağım kendimin kendime bile anlatamadığı kendimi…
Bekliyorum,
Kirpiklerim gözyaşlarıma küssün ki ağlamayayım
Hüzne bel bağlamayayım
Dert dağlamayayım sert bakışları altında tanıtan hale geln çehreme
Şüphelerimden şüphe etmeden önce cephe aldım susmayacaklarıma
Her birini çok önceden yok etmişim sanıyordum
Etmiştim içine yalancı yalanların
Satmıştım anasını birikinti süslü esvaplar giydirilmiş kanıların
Anıların gölgesin güneşten sıcak tutmaktı hatam belki
Isıtıyordu işte
Yalnızlıkları aynaya yansıtıoyrdu
İki kişi oluveriyorduk aynadaki aksimler birlikte
Aksini düşünemiyordum
Tükendiler işte
Eli işte gözü oynaşta yanılgılar kaldı
Eli işte gözü oynaşta yanılgılar…
Kapıyı hiç çalmadan girdiler içeri
Soluksuz kabullendiler beni hemencecik
İncecik duygular koptu en inceldikleri yerden
Tükenmişliklere katıldı onlar da
Arka sayfalarda
ve altı çizilmiş
ve yanlarına kargacık urgacık notlar alınmış satırlarda kapana kısıldı hayatım
Yanlarına kaldı tükettirmeleri
Tükettim anılarımı,
Hak ettim hem de sonuna kadar geride kalınmışlıkları özlemeyi
Sığınaklı kaçışlarımdan da kaçıyorum
ve artık karanlıklar saçıyorum en ışıldayan yüreğimden…