Tükenen Duygular Şiiri - Fevzi Şahin

Anımsarım çocukluğumu...
Enginlerine dalıp içli yaşlar döktüğüm,
Çıplak ayaklarımla bir koşu tutturduğum,
Tozlu yolları
Buram buram sevgi dolu komşularımı.
Birden
Mesut bir gülüş belirir dudaklarımda
Bir anlıktır
Öylece silinir
Bilmem değişen nedir?
Tükenen ne?
Toprak yine o toprak
Tepeler aynı tepe
Tüm açıklığıyla mazi benliğime serilir...

Ve tükenen duyguların yeşerdiği İstanbul
Mavi bir kubbe yarattın kalbimde
Her yaşantı boş sarhoşlar aleminde
Siyah bir gölge gördüm köşe başında
Tanrıya yalvarır gibi avuç açmış o insan
Duymuyor etrafındaki kahkahaları
Görmek istersin Beyoğlu’nu
İçine girme sakın
Körpe kızların ıslandığı yağmurlar
Batak batak olmuş yer yer
Vatan vatan diye vatandaşı öldürenler
Bu sarhoş şehri ezen hakanlar
Hakanlara hor bakan kışkırtıcılar
Sağlı sollu ateş saçan saçmalar
Karanlıkta kömür kokan güçsüzler
Gör bakışta 'alev alev' İstanbul.