Tükenen Şiiri - Osman Yılmaz 2

Gecenin o zifiri karanlıgıyla çerçevelediği,
Yanan mumun camda bıraktığı isinde çizdiğim suretin,
Belki cocuksu bir yürek avuntusuydu bir an,
Ama o surete dalıp giden gözlerimden süzülenlerle hissettikçe seni tenimde,
Vaz geçilmezim oldu mum isinde sakladıklarım...
Tükendi,
Ama tükenen mum değildi zifiri gecenin sonunda,
Yağmur altında yakılan bir ateşti,
Bir umut,
Ansızın uyanılan bir düştü,
Mum isinde tüm sıradanlıgıyla seni çoğaltırken,
Sen,
An geldi adını kendi sesimle duymaktan sakındıgım,
An geldi baharda çıtlayan tomurcukların kulağına fısıldadığım oldun,
Yani sen,
Sen hep var oldun,
Ya ben,
Ben,
Eksilen,
Belkide tükenen oldum,
Bir mumun camda bıraktığı isin içinde....