Tükendim Ey Mutluluk! .. Şiiri - İsa Yılmaz

tükendim ey mutluluk
nefes almak mıdır yaşamak
soruyor içimdeki ölüm
yüreğim sancılarla kıvranıyor
acıların sessizliğinde sönüyor umutlar
bir gün gelenler, bin gün bekletiyorlar
kestim umudu insanlardan
kelimelerle paylaşıyorum acılarımı
yalnızlığım akınca sayfalara
imbikten dökülen alev gibi
lav gibi dağlardan fışkıran
cin gibi ansızın beliren
bir garip varlıklar çıkıyor meydana
beyaz sayfalar ucubelerle kirleniyor

tükendim ey mutluluk
hayat ve insanlar, katilim oldular
sevdiklerimin avuçlarında gitti
çok uzakta şimdi gözyaşlarım
suya muhtaç ruh yangınlarım
güneşin kanatlarında yükseliyorum
ışıktan yollarda yürüyorum sanıyorlar
oysa ben yüreğimin güneşini kaybetmişim
kaç bin güneş lazım dünyamı aydınlatmaya

tükendim ey mutluluk
var olmak ağır geliyor bana
aç kollarını kara toprağım
gözümü kırpmadan karanlığına koşarım
ecelin pençesinde hayat ararım
severken ve yaşarken öğrendim
nefes almak değil yaşamak

tükendim ey mutluluk
severken, sevilirken…