Tükendim anne! Şiiri - Sedat Yıldırım

Umut yolculuğu sona erdide,
Artık umudumu kaybettim anne.
Bembeyaz hayaller kurarken artık,
Hayalim gözümde karardı anne!

Tutunduğum dallar kaldı elimde,
Fırtınalar kopar garip gönlümde.
Evlat hasretiyle yanan kalbimde,
Korlar alevlendi,tutuştu anne!

Şimdi bomboş bir ev,sessiz duvarlar,
Boş beşiğe bakan,gözlerim ağlar.
Hep bir ümit diye,geçtide yıllar,
Şimdi o ümitler tükendi anne!

Daha büyümedim,hala çocuğum,
Ölüp gitsem belli olmaz yokluğum.
İçimdeki feryat ve suskunluğum,
Bu yüzden tükendim,kahroldum anne!

Şimdi lakabımı taktılar kısır,
Her günüm içimde sanki bir asır.
Hayallerim yerde serili hasır,
İşte göz yaşlarım bu yüzden anne!

Doktor dedi bana başka bahara,
Dostlar dedi bana boş ver aldırma.
İsyan etmiyorum ama zoruma,
Gitmiyor desemde yalandır anne!

Soy adım benimle noktalanacak,
Belkide birkaç,dost ağlayacak.
Benden geriyede bir hiç kalacak,
Mezarım Dua’sız kalacak anne!

SEDAT YILDIRIM