Tükendim Şiiri - Nihal Memil

Tükendim....
Telefonlara başkalarının çıkmasından
Tükendim...
Kapıdakilerin sen,olmamasından
Tükendim...
Sabretmekten,
Ağlamaktan,
Yalvarmaktan,
Arzulamaktan,
Tükendim...

Sen yokken aldığım nefesten
Tükendim...

Karnımın ağrımasından,
Boğazımın düğümlenmesinden,
Her şarkıda hüzünlenmekten,
Migrenimin sıklaşmasından
Tükendim...

Geceler boyu yol gözlemekten,
Onbininci yıldızı saydıktan sonra,
Günün tekrar ağarmasından,
Güneşin aynı yerden doğup,aynı yerden umudumla birlikte batmasından,
Tükendim...

Güya doğrulardan,
Bana göre yalanlardan,
Herşeyin gerçek olmasından,
Tükendim...

Yıkanmaktan,
Saçımı taramaktan,
Süslenip yemek masasına oturmaktan,
Karşı sandalye ile kadeh tokuşturmaktan,
Tükendim...

Aynaya bakmaktan,
Bir sen olup,bir ben olmaktan.
Kendimle hesaplaşmaktan
Tükendim...

Yastığının artık sen kokmamasından,
Rüyalarımda dahi buluşamamaktan
Senin emanetin,
Bu canı taşımaktan,
Tükendim...
Tükendi........................................