Tükendim Şiiri - Kamile Kaynak

Kolay mı sanıyorsun.

Aklımı kaybettiren acıyı içinden atmak.

Bir bilsen ne zor ağlarken gülmeye çalışmak.

Karanlıktan aydınlığa çık diyorsun.

Beni bende bırakmadı bu acı görmüyorsun.

Her geceyi sabah edemiyorum.

Sessizlik içinde boğuluyorum.

Dibe çöktüm bunlar son çırpınışlarım.

Sen nefes al diyorsun.

Ölü bile benden daha huzurlu bunu görmeyecek kadar körsün.

Yolun sonuna geldim, bir adım daha diyorsun.

Ben tükendim hissediyorum.

Sen hala nasıl umut edebiliyorsun.

Artık güneş doğmuyor üstüme. kayboluyorum içimde, bu sığmadıgım caddelerde.

Benim benden umudum kalmadı.

Hergünüm birbirinin tekrarı, yaşamdan saymıyorum nefes aldıgım her anı.

Sende duy sona yaklaştım ölüyorum.

Belki de bir veda mektubu bu bilmiyorum.

Beni bu çıkmaza sürükleyen insanları yinede seviyorum.

Bütün suç sizin değil bendeki zayıflıktı biliyorum.

Şimdi kapatın ışıkları gidiyorum.

İçim zaten ölüydü bu canı bedenimden ayırıyorum.

Bunlar son sözlerimdi yaşamadan ölüyorum.