Tükendik Biz Şiiri - Songül Toprak

Kaybolduk biz,
Ahengine kapılırken dünyanın,
Şaşalı hayatlara özenirken,
Tükendik biz,
Zifiri karanlıklarda ışık ararken...

Kendimizi yeniden aldatırken,
Bir ümit, doğrulmaya çalışırken,
İçten içe yıkıldık biz,
En samimi duygularımız sömürülürken,

Apaçık ayetlere dalıp, Hadislerde sıhhat ararken,
Şüphelere saplandık cenneti arzularken,
Zaman kavramı her defasına bizi geride bırakırken,
Bir bütündük, lime lime parçalandık biz...

Cehaletle boğuştuk hep, kendi aklımızla yetinirken,
Kopamadık egomuzdan hiç, hep ben! ben...
Kendimizle olan bu kavgamız bitmedi, bir türlü,
Şeytan köşesine çekilip kahkahalar atarken, yenildik biz...

Tarihin en ahlaksız vakıalarına şahitlik ettik,
Üç maymunu profesyonelce oynarken,
Dünya yozlaşıp, masumlar ölürken,
Hala Müslümandık sözde, insanlığımız çoktan kaybolurken,
Ruhsuz, duygusuz olduk,
İçi boş saman misali çer çöp gibi güçsüz olduk biz...

Tükendik biz...
Güvendikçe sarsıldık,
Fikirler çöktükçe yolumuzu şaşırdık,
Kaypak zeminlerde ayakta durmaya çalıştık,
Hep eğildik... Hep eğildik...
Kim olduğuna, kime olduğuna aldırış etmeden,
Teslim ettik kardeşlerimizi, canlarımızı, bütün sermayemizi,
Canilerin kucağında huzur ararken,

Eridik, yok olduk biz...
Kendimizle, özümüzle, benliğimizle kavga ederken,
Sattık biz...
Kendi çıkarlarımızı korumaya çalışırken,
En sonunda bizde satıldık, kendi kuyumuza kendimiz düşerken...

Ama hala gururluyuz...
Çünkü Müslümandık biz, insanlığımız çoktan ölürken!!!

Songül Toprak