Sessizlik... Sadece sessizlik var onca yaşanan yürek acısı,vahşetler karşısında boyun eğmeyi seçmişiz. Ayağa kalkmayı aklımızdan geçirmiyoruz. Gittiğimiz ve kaldığımız bütün düşleri yaşanan umutsuzluklar karşısında kaybediyoruz. Bütün çocuklu düşlerden özür diliyoruz yüzsüzlüğümüzle...
Ütopyamızı kaybettik. Gerçekliğimiz çirkin, varlığımız ucube artık. Sevgimiz tükenmiş...
Yaşananlara nefretimizi her zamankinden daha katı,tükeniyoruz...
Tükenmek ki;bir ağacın gövdesinde yaprağa koşan suyu hissedememizdir...
Parmaklarımızın arasında kuru bir tohumun ezildikçe ezilmesidir. Uyurken dislerimizi sıkmaktır. Sevdiklerimize duyduğumuz sevgiden sitemkâr olmaktır. Öfkeden şikayetçi olmak ama nefretten memnuniyet duymamızdır...
Bizi tüketen ne varsa onlara sarılmak ve sarsılmaktır. İnsan tükendi,zaman tükendi,biz tükendik sonunda...
Kayıt Tarihi : 11.2.2019 17:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!