Tuhafım Şiiri - Serkan Gebel

Tuhafım,
Zamanın bulutları ağır, yüreğimde,
Kalmamla, gitmem kendimden kaçıyor,
Acılı görüntüler bazen yakmıyor ruhumu,
Kelimeleri farklı yazıyor kalemim, bilmiyorum.

Tuhafım,
Boşlukları karalayarak doldurduğum yalan,
Yerlerini ezberimden silemedim anılarımın,
Beynim uğulduyor, gözümde hayal perdem,
Değişmiyor netice, hep aynı hüzne çıkıyorum.

Tuhafım,
Her satıra başka çile ekleniyor, bekliyorum,
Nefes almayı ben istemedim, zorlanıyorum,
Damağımda burukluk, tadım kayıp bu ara,
Sorun yazıyor olmam, dilimi kilitleyemiyorum.

Tuhafım,
Göklere saldığım kuşların kuyruğuna tutundum,
Kopmayanından, hepsi hayal, benim uydurduğum,
Gecenin katranına inceltici kattım, bir parça griyim,
Uzaklaşın benden, sevdamın yükü mor, korkuyorum.

Tuhafım,
Eski şarkıları dinlerken yakalıyorum kulaklarımı,
Acıtıyorum söylerken duygulu bükülen dudaklarımı,
Hani o diyorum, o, o, bırakmadı giderken bende beni,
Dedim ya tuhafım, aldırmayın, kendimle dertleşiyorum.