Tuhaf Şiiri - Ayla Korkanç

Yüzündeki gülüşe bakarken, aklının sınırları sarsıldı.
Daha önceleri ‘’ben kimsenin sözleriyle hareket etmem
ve engellere gücenmem ‘’ derdi.
Saldıranlara karşı koyma direncindeki değişimi, yine kendi
davranışı sarsıp yıktı.

Hani bırakmıştı bu duygusal saldırılara karşı gelmeyi,
hani arkasını dönüp gidecekti.
İster saldırsınlar, ister sarsınlar aldırmayacaktı.
Yok öfke damarı hala kesilmemiş,
saldıran askerleri kışlaya dönmemiş.
Şaşırdı içinden fırlayanlara.

‘’Daha fazla saklanamazsın, nereye gitsen şimşeklere hazır ortalardasın.’’ diye sesli düşündü.
Duyarlı, duygusuz çelik gibi sinirlere sahipti oysa.
Sis çıktı yine, yine.
Parlayan ışık sıkıntısını gölgeye sunardı, şimdi ortalık pusa kaldı,
anlatamadı kendini.
Başkalarının gözlerinde yine şımarık kavgacıydı.

Başkaları ah o başkaları.
Ayrı insanlar, aynı katı düşünce yapısı.
Kabul, ettim de, neden dön dolaş,
aynı kürkçünün aynı dağılmış dükkanı?
Yanlışa kapılanların baktığı gözler,
işittirdiği sözler neden bu kadar alçaltıcı?
Onlar doğru asıl kendi mi yalancı?
Gerçek değil mi tüm yaşadığı, nedir bu kendini anlatamama sancısı?
Artık aklına yatanlar, gittikçe kendine yabancı.
Kelimeler saçık kaçık, yakındır vazgeçme kulvarına göz atış sancısı.
İnanınca kendine herkesten ayrıldı koptu.
Tuhaf anlaşılmazlık yine can arkadaşı.