Yaşamaya alışırım zannettiğim Bir şehrin,
Sen kokmayan sokaklarındaki kedileri bile sevmeye korktum...
Belki Sensizliğe alışırım diye…
27.02.2017
Anladım ki
Hiçbir ayraç
Hatırlatamaz bana
Senden sonra kaldığım yeri
O yüzden her gün yeni baştan okuyorum
İçimdeki seni...
Senin olmadığın bir sahilde,
Seni getireceğini beklerken,
Aklıma oturan gemilerin
Benimle beraber batışını izliyorum
Yüreğime...
Ne hatırlarım artık adını,
Ne en son elimi tuttuğun yeri,
Ne de kokunu içime çektiğim son günü...
Ölünce unutuyormuş insan,
İstese de hatırlamıyormuş,
Elini son tutanın sıcaklığını...
Senin okumaya bile gerek görmediğin
Ve teslim edilmediği için iade edilen
Aslında kendime yazmış gibi olduğum mektupları
Polis, savcı ve manzaraya tahammül edebilen komşular gibi
Pek çok insan
Herhalde uzunca bir süre hiç gidilmeyecek
uzak bir şehirde
Ya da plakasını almayı hiç düşünmediğim
bir Halk Otobüsünde
Tramvay durağında belki
Belki pide kuyruğunda ramazanda
Sana göre
Benden çıkacak şey değildi
Şiir falan
Benimle gömülür diyordum
Ne yazdıysam
Nasıl anlattıysam seni kendime
Saçımı tarayamam,
bakamam eskisi gibi kendime;
ama yine güzel adam olurum senin için,
cesetken bile...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!