Korkuyorum, bulutların üstünden ya düşersem
Çünkü en son en sevdiğim adam çıkarmıştı göklere çocukluğumda.
Kimse tutmazsa beni, üzülürsem
Çünkü en son umudumdu tutunmak çürük dallarda.
Ya içimdeki ateş sönerse bir gün, üşürsem
Çünkü en son ısındığımda, kestaneler pişiyordu sobada
Allah’ım yaşatmasın, varlığın noksanlığını kimseye.
Yokken yok dersin, çekiliverirsin iskemlene.
Varken, faydalanırsın bütün benliğinle.
Var olanın yokluğunda ise şaşırır kalırsın, tüm safiyetinle.
Şöyle bir gözlediğinde; sanki oralarda bir yerlerde,
Varlığına ihtiyacın olduğunu hissettiğinde,
Beni bir sessizlik aldı götürdü çığlıkların ardına
Dayanacaksın çocuk dedi, hayat bu işte.
Bensiz de yapacaksın
Ölüm var neticede...
Ne yaparsan yap dedi
Attı bir kuyunun içine
Hangi kapıyı çalmaya çabalasam
Kapılar bir bir suratıma açılmamaya yemin ediyor
Hangi dala tutunmaya kalksam
Bir çatırdama girişimi başlıyor
Ben ne bir dala tutunabiliyorum
İnsanlar yüreğime ağır geliyor üstad!
Bana doğru mu geliyor hepsi?
Ben kaçtıkça onlar beni tutup çekiyor,
Bir bilinmezlik gibi …
Hangisine gitsem üzüyor,
Yoksa ben miydim yoran herkesi?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!