Tuğba Şiiri - Nedim Kardaş

Tuğba
Ölümden korktuğum anlardı seni sevmek
Sığıntı bir yaşamdan kaçarcasına korkaklık
Sonra zamanı geriye döndürme ahmaklığında
Yeniden aşık olmak sana
Biliyorum saçmalıktı.

Tuğba
Kendini ruhumdan öte tut
Rüzgârların dilinde ateş tomurcukları çıldırmış
Sokaklar bile artık inanmıyor bana
Çetrefil yalnızlığımdan şikâyetçi değilim ama
Ölmekten korkuyorum, sana.

Tuğba
Sessizliğimi gençliğime ver
Aldığın her şey bir şiirdi sadece
Dokunduğun ten yarısı yakılmış bir sayfa
Ve sakın yüzünü duvara dönüp ağlama
Duvarlar dilsizdir, duvarlar sağır.

Tuğba
Ellerine aldığın katıksız ruh
Sonra bilmem hangi vakit suçlusun
Ayrılıklarına secde et, düşünme yangını
Her vakit bir yağmur bulunur
Kara toprakta kefenini yırtmaya.

Tuğba
Biliyorsun, hayattan hiçbir şey anlamadım
Yaşamak istedim bir zeytin tanesi gibi
Dalında hür, güneşe kucak açarak
Ve seni severek toprağa gülümsemek
Saçlarının kokusunda ıslanırcasına yanmak
Sonra sabah olmak
Dudaklarında ismimle.

Tuğba
Acılarımı topladım gidiyorum
Eskimiş sesini yudumlarcasına ağlıyorum
Kapılarımı sana bırakıyorum
Açtığın gibi kapat, karanlık olsun tükenişim
Sonra yine git, düşünmeden düşlerimi
Ve sakın yüzünü geceye dönüp ağlama
Geceler haindir, geceler şerefsiz.

Tuğba
Gördüğün her ateş benim
Dilenme yağmuru, dilenme suyu
İçimde gözlerim var, senin görmediğin
İçimde kanamış yüreğim çekip aldığın
Ve sonra sakın yüzünü yokluğuma çevirme
Ben hala, seni seviyorum.