Tüfek Namlusunda Karanfil Olmak

Ben gönül telimi titretirim en onulmaz sevdalarla.
Hayatın bir gizli köşesinde yaşar giderim.
Yarı karşılıklı,
Yarı karşılıksız bir sevdayla.
Yol,iz bilmez değil elbet,
Fırlatıp atmaz kendini çarkın içine bu yürek.
Ben karın üstündeki ayak izlerini silen,
Dondurucu rüzgar olmalıyım.
Sahildeki kumlara yazılı isimleri silen bir dalga olmalıyım.
Yada ağaçlara kazınan aşkları kapatan bir yosun.
Dur.. dur..
En iyisi,
Yuvası bozulan kırlangıcın gagasında dal olmak,
Bir avcının tüfeğinin namlusunda bir karanfil olmak,
Ve açmak bahar bahar.
Öyle saklamalıyım hislerimi,
Kendimden bile.
Uçurmalıyım bu sevdayı,
Engin denizlerde oynaşan yunusların yanına.
Yada bir uçurtmanın kuyruğuna bağlayıp,
Salıvermeliyim gökyüzüne.
Yalnızca bulutlar bilmeli derdimi,
Ve bulutlar ulaştırmalı göz yaşlarımı yeryüzüne.

Suskunluğumun sivri uçları törpülenirse bir gün,
Masalları yaşamak gerçek olursa eğer,
Ve tükenirse gözyaşları bulutların.
O zaman okunur bu hikaye.
Ve işte o zaman biter bu hikaye.