Tüfek Şiiri - Seyyid Ahmet Kaya

günün en tenha vaktinin gece olduğu bilinir
bilinir yarasaların oraya kanatlarını gerdiği
oraya bırakır kendini usulca
bedenleriyle kirli arkları tüyden yataklara taşıyan çocuklar
orada gezinir çünkü kırmızı ağzıyla
görülmeye değer rüyalar
öz vatanından sürgün edilen tutkular hatta
ne bileyim belki kırbaçla bileylenen bir umut
belki özgürlük arayan bir yürek
belki de gölgesine ağlayan bir delikanlı
boğmuştur onları da
karan katran omurgasıyla gece
örtemez bu yüzden
şehrin günaha yakın yerlerini

oysa
gecenin en yakınında duran ben
mahçup yüzümle ve hoyratlığımla
sesimi ve yüreğimi geçiriyorum şehrin boğazına
uyanın ey erbab-ı dalalet
uyanın o şirin umarsız uykularınızdan
kuşanın barutla tımarlanmış sabahın kıyısını
orada duruyor çünkü yüzü silahla dürtülen çocuklar
orada gözleri korkuyla ayartılan çocuklar
orada burunları öfke soluyan çocuklar
orada rojava’da halep’te filistin’de
arakan
manşet dersem çıkma
trahomlu gözlerin öldürüyor beni.

öldürüyor
çünkü trahomlu gözlerin
uzak bir umudu getirir körelmiş sabahımıza
ve o umudun ayak izleri kıpırdatmıyor
tenimiz uyuyan erkeksi damarlarımızı
dağ havasına özgü yabanıl çiçekler
açmıyor artık göksümde
kanatmıyor yaralarıma değen sardunya kokusu
delikanlı sesimden boşalmıyor nal sesleri
şehrin meydanlarına
çünkü kasıkları arasında uyuyan şehir
aşağılamaktadır damarlarını bileğimin

ben ki
herkesten önce bir yanlışı omuzlayan
omuzlayan ve temiz bir sayfa açan
günün ilk ışıklarına karşı
başat bir yağmur altında
daralan yüreğimi bir sofra gibi açan
iniyorum yine de insanların arasına
bütün hoyratlığımla ve acemiliğimle
gelin ey insanlar
bakın gök kubbe çatırdıyor
ayaklar taşımıyor başsız gövdelerimizi
gelin bitişin ve gövdeleşin...

of... daralıyor yüreğim
daralınca çünkü yüreğim
sığınırım şiirin o koruyan ve esirgeyen evine
o geniş soluklu ve özgür olan
bu yüzden şiir
bir kurşun gibi hırpalar böğrümü
ve ben dağ havası göksümle
karşılamaya giderim
bana özgü sardunya kokan yaralarımı
çünkü o yaralardır beni dinç tutan
orada duran çocukların gözleri
hayata ve şiire yaklaştıran

s. ahmet kaya