Tufan Şiiri - Taş İskele

İçimizin tufanında,
rintlerin akşamında,
masivada ruhunla dansımıza
cem etmiş hiçliğimizle
raks dahi tekâmülünde,
yokluk varlık sınamasında.

Her bir temyiz,
bir tekâmül bilince bilinçli uğrayan
ve
her an tekâmülünde evren
bilinç denen körkuyudaki gömüde.

Ver elini,
kimsenin canımdaki sirâyetine delili yok
ve dahi
inan’ılmaz bir düş.
Sanırım öyle.
Öyle sanmasan da, öyle sanmasalar da.

Kim ya,
gör kuyumuzda durağan olduğumuzu söyleyip de, 
stabil olduğumuzu yadsıyan akıllı.
Düzensizliğimizin düzenine mâhkum,
hiçliğimizin farkındalığında,
fakr’ın –ne de büyük varsıllıktır- ezgisinde,
kaç yanılgıdan yeni bir yanılsamanın tutkusuyla dans ettiğimizi ,

"senden başka, benden başka, bilemez ki hiç kimse."

Sevinelim deli.
İşlevimiz çark ederken,
düşünebiliyor musun,
çıktılarımızdaki saçmalığımızı.

Kim ya,
saçmanın anlamsızlık olduğunu söyleyen akıllı.
Deli canı, durma dans et.
Bir saçmanın çok anlamlılık olduğunu biliyoruz.
Al dilimin ucundaki saçmaları,
karışsın en saçma yanın ile.
Akımı kesilsin aklın,
akıntısı devam etsin düşsel varlığı,
yokluğun.

Komuta merkezi,
mutlak olandan muâllak olana kaysın.
Bu ne esrik gemi deli can,
mutlak olandan muâllak olana simüle,
muallak olandan mutlak olana…

Kim ya,
doğru ile gerçeğin aynı şey olduğunu söyleyen akıllı.
Doğru tüm yanlışlar, yanılsamalar, yanılgıların varlığı.
–miş’li nice gelecek zamanların,
-di’li gelecek zamana evrildiği ise gerçek deli can.

Ah kimya…
tekâmülünü yaşa, kopsun bu film.
Bitsin bu simülasyon.
Tüm –miş’li gelecek zamanlar,
-di’li gelecek zamanda,
muâllak doğrunun olmadığının itirafçısı olsun mutlak gerçeğin karşısında..

Delice,
can cana,
sevinçler eşiliğinde,
akıl gıpta eder iken hiçliğin dansına,
gönül asal bölenlerinde sevginin yengisini kutlasın….

ki sevginin iş olmaz iken
yengi ile,
yenilgi ile...
*
Bak gökyüzüne,
bak yine kuş beyin güvercin
iç dünyasındaki tufanından habersiz
zeytin dalı taşıyor insana...