Tufan Şiiri - Mehmet Çiçek

Tufanlara gebe kaldı yüreğim
Sert ışıklar çakıyor,
Uğultular çığlıklarıma karışıyor
Gecelerim yarılmış bir vaziyette yere akıyor.

Mermi gibi toprağı delercesine yağıyor bulutlar
Öfke girdabı silip süpürüyor sokakları...
Keskin bir kılıç gibi kesiliyor yapraklar
Can çekişen ağaçlar bitap düştü

Caddelerde görülmemiş kalabalık
Buse lambaları sönüyor kıyameti andırırcasına
Tufan ne varsa alıp savuruyor
Dalları, çiçekleri, insanları….

Bakışlarında çaresizce bir çırpınış
Korkudan çözülmüştü dizlerinin bağı
Dökülen gözyaşları nafile
Tufanı besleyen bir şaraptı sundukları.

Tufanlara gebe kaldı yüreğim.
Limanları sarıyor kızıl alev
Aşk yelkenleri kıvranıyor
Istırap çöküyor sahile
Kumlar zincire vuruluyor

Tufanlara gebe kaldı yüreğim.
Ne şehir kaldı ne liman
Denize adını veren kumlar tutsağım
Martılardan eser yok
Tufanlara gebe kaldı yüreğim

Okyanuslara yelken açıyor.