Tufan Şiiri - Dinmez Er

muhalif geceye kan kusuyor ay
acıdan (?) kıvranıyor cümle böcekler
sürüngen zehirleri akıyor yeşil, yeşil toprağa
içimde bir deniz çalkantısı midem bulanıyor
deliliğin kapıları aralanmış deliler yok ortalarda
sular kaynama noktasında fokurduyor
geç kalmış aşkları haykırıyor mor dağlar
cinnet geçirmiş gündüz uçuyor yarasalar
sesli sesli nefes alıyor toprak
göğsü okyanus gibi dalgalanıyor
uğursuz bir uğultu, faylar çatırdıyor
yer yarılacak, toprak kayacak
denizler falezleri aşacak
damarlarda dolaşan kan
havuzlarda fıskıyelerden fışkıracak
vanalar çatırdıyor direnme güçleri sıfır.

göklerde obüsler, havan sesleri
topyekün savaşlar sanki
atom bombası, misket, hidrojen
rampalardan füzeler istem dışı fırlayacak
seller iniyor dağlardan
ne bent dinler, ne baraj
alır götürür ne çıkarsa önlerine
gökyüzü düşüyor üstümüze
buzullar, buz dağları paramparça
filler tepiniyor ormanlarda
baykuşlar otüyor
köpekler ulumakta
felaket; tufan...
yokoluşu duyurmaya tellal çıkarmış
Zeüs bir tanrı değil artık
Herkül çelimsiz bir parya
tel tel dökülüp çözünüyor Promete
teknoloji yer yarıldığında içine düşmüş
övüncümüz sistem çökmüş (!)
camilerde salâlar
sesler boğuluyor minarelerde
mahyalarda dualar silinmiş
kâinatın sonu bu yıkım
yaratılışın son bildirgesi:
Nuhun gemisi bulunamadı,
Nuh Aleyhüsselam kayıp (!)