Tufan Şiiri - Fuat Eriçok

yiyip yiyip olmadık herzeleri yaşar gidersin
sesin herkesden dik çıkar höt zöt
ortasında boş bir kafayla
omuzların dik gezersin

bilirsin aslında beş para etmediğini ciğerinin
yerinin o yer olmadığını bilirsin de eşek gibi
ve de hissedersin en azından içinde bir yerlerde
derinlerde
dönemezsin vazgeçemezsin
olmadığın kişi olmaya devam edersin

her gün bitişinde bir utanç çoğalır yüreğinde
her sabah çekinerek bakarsın aynalara ürkersin
zordur olmadığın kişinin içini doldurmak
minik kütlenle farklı oylumları doldurmak zor
şişme bir gövdenin içinde saklanmak

ama geç değil yine de
bir kez dene
kendin ol
terzi elinden çıkma urbayı giyinircesine
gir kurul kendi bedenine

sesinde beyninin ürünleri yansısın
gözlerinde özgüven
boş ver alnına odaklanan ensene yapışan bakışlara
aldırma öven irdeleyen tırmalayıp örseleyen
günübirlik üstünkörü yalap şap kritiklere
okşayışlara

yine dik olsun omuzların göğsün ilerde
ama için kendinle dopdolu el ele
boynunda sallanan kendi kafan
aynaya korkmadan bak
işte şimdi gerçeksin
işte budur yaşamak

kulak asma çevrendeki şişme bebeklere balon adamlara
hepsinin ömrü bir iğne bir rüzgâr
sımsıkı dur ayaklarının üzerinde
- ki onları yönlendiren senin kafan -
bil ki sağlamsın yıkılmazsın

düşün ki senden öncesi masaldı
senden sonrası
tûfan

(kasım ‘03)