Yağan yağmur taneleri yavaş yavaş süzülürken,
Buruk buruk pencerenin bir pervazından izliyordum.
Yerdeki insanlar ilişti hemen gözüme,
Hepsi sanki birer mahkûm gibi firar etme peşindelerdi.
Upuzun bir yol yürüyorum,
Belirsiz arayışlar içinde.
Bilerek kayboluyorum bazen,
Yolun sonunu tanıyorum Ama gitmek istemiyorum.
Sen, içindekileri attın dile,
Bense onlara inandım bile,
Herşey çoktan geçmiş olsa ise,
Biz yüreksiz Kalbin, yürekli umutları idik.
Zaman ilaçsa insana eğer,
Neye bu elem neye bu keder.
Ebediyyen ediyorum aslında kendimi heder,
Artık gülmek kâfi ağlamak yeter.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!