Tuana ve Serseri Şiiri - Suzan Batmankaya

Tuana 20 'sinde bir yosmadır ve aşıktır bir serseri ilk kez dokunduğu bir bedene.. Tuananın saçının birazı beyazdır..Nasıldır bilmez beyaz bir zakkumun ince çizgisini bilse belki anlardı kendi beyazının telindeki tuhaf benzerlığın geçmişini.. Tuana 20' sinde bir yosmadır, gördüğü tek çıkış kendi olduğu yerdeki sayısız kapılardır. Ve bilir o kapılar yalnız hüzünlere açılır. Bastırmak için hüznünü kendi sesiyle şarkılar söyler, tınılarda besler yalan özgürlüğü.. Tuana 20' sinde bir yosmadır, gördüğü herşey yalan,her şey aslında yasaktır. Bu yüzden çok derin sevebilir, kendine gerçekten dokunan bir eli yerinden oynatabilir, şarkılar söyleyebilir ve gerçekten öpebilir. Serseri 20 sinde bir aslandır. Yakın zamanlı terkedilmiş bir yetim, şimdiki zamanda herkesi terketmiş bir deli. Serseri, adının anlamını bilmezken uçlarda yaşamış. Herkes bir metelik peşinde, o kendi çerçevesinde, sorular sorarken hayata neden diye dokunduğu, düşündüğü herşeyi kutsal yapmakla yükümlü saymış kendini. Aç kalmanın, yalnız kalmak olduğunu anladığı an, kendi, yalnızlığını ödül bilmiş. Bir başınalık güç vermiş. Bir gün bir eve gitmiş.Açılan kapıların bırınde her zaman geçtığı bır sokağın köşesınde sımsıyah saçlarında zakkum beyazı olan bır tuanaya rastlamış Rüzgarın uğultusu yüreğinın uğultusuna karışmış. Kendı yalnızlığına tuana çağırmış...... Ikı hüzünlü yürek varmış... Bır serserı için tuana yalnızlık demekmiş ve kendı yalnızlığı ilk kez onu bu kadar acıtmış.. Tuana için bır serserı ise, hep hayal ettiği gerçekmış ama o gerçek, tuanaya kendı yalan dunyasını bağırmış..Şimdi herşey daha yalanmış şimdi herşey daha yalan... Aşk bu kanatır kendı içimızdeki yaraları... Kaybolup gıtsede kendı gerçekliğimizle başbaşa bırakır bizi ve soylemez gelıyorum diye... Gelır ve gider.. Yitıp giden tek şey aşk değildir artık. Tuana ve Serseri / Mayıs 2007