Durulmuş sular gibiyim, kendi kabımda dingin,
Fırtınaya dönüşmüşken, yapayalnız,
Şimdi dinmekteyim.
Yolum yarılanmış olsa da,
Ovalar benim, yollar benim, evren benim,
Sarılıp kalsam da bir ağacın dalına,
Ziyanı yok, ben böyle de mutluyum.
Yaşacak başka hayat yoksa eğer bildiğimiz,
Yaşamak şart delice ya da sakin.
İster bir liman bul kendine sığınacak,
İstersen fırtınalı bir deniz.
Garipsediğim olsa da yaşamaktan,
Taşıyorum kendimi bıkmadan,
Hasret öyle tükenmez bir yol ki,
Her menzil bir yerde bitmeden başlıyor.
Hıçkırıklar dolusu ağlasam da boş,
Haykırsam dünyaya isyanımı anlamsız,
Ya öleceksin güpegündüz yol ortasında,
Ya da yaşayacaksın sıkıca sarılarak hayata.
Ben hayatı sevmeyi öğrendim,
Sevilebilmeyi bir gece ansızın,
Ve ayrılmayı bir bankın dibinde.
Susmayı bilemesem de, reddetmeyi,
Sevmesem de, nefret etmemeyi,
Yaşayarak erdemli olmayı,
Sadece “insanca” varolmayı,
Bildiğim bu hayatta öğrendim.
Sevişebilmek şimdi seninle,
Bütün zamanlara inat sarılabilmek,
Ben geldim diyebilmek,
Ve özlemleri tüketebilmek,
30 Ekim 2000 (Pazartesi 15:40)
Musa KarademirKayıt Tarihi : 26.6.2013 23:25:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!