Tual Şiiri - Mehmet Tombuloğlu

Tenha ışık; yine seçemedim rengini uzağın
yine bir tutku usul usul belirdi, incelmiş sözle
giyinip bir rüzgarın şeffaf kanatlarını
önümde uzanan denizi uzaklara fısıldayarak

bakıp susmakta ustayım sanırdım
hiç usanmadan ırak yüzüne o puslu akşamın
köşe başında bir sokak lambasıydım bunun için belki biraz da
ucuza kapatmış gibi gecenin bir yarısını
kendimden belli belirsiz gölgelerle uzaklaşarak

ne suskun mavisi vardı o gölgeli denizin
anlık kabarışlarla dalgalar, duman duman
sisler arasında kalmış ada gibi, varla yok arası
koyları, pek vakitsiz iklimlere bölünmüş liman...
tualdeki en son rengi bıraktım orda ben!

bu ünlemle şiirden çıkmak olmaz ama
vakitli vakitsiz gömülüp aksine eski zamanların
bir anlam çıkardım o sımsıcak gülüşünden
imkansız bir sevdaya eğildim yine elimde olmadan...