Tu kurê dereng yî

Ew hewildan, ku di lêçûnê de derbas bû ku hinekî din jî tenêtî bistîne
Ew ji me aciz bû, dema ku destên xwe di navbêna frostê de dihejînin
Jinên ku ji tunebûna mêjî re eleqedar nabin,
Wan ji dilovaniya hezkirinê ya bêbawer kontrol kir, eşkere kirin,
Zilamên ku bêpar dimînin û bi temenê nûjen bimînin,
Wan pîvanek xetên laş, kategorî kirin,
Wan got, wan belgefîlmên xwezaya xwe ya çolê gotin
Wî keştiya xwe ya exlaqî vekir û çû, ne spas
Bi marjînalkirina wê
Tewra rezberê heywanan jî bi hovane qîriya xwe kir,
Bi dîtina belengaziya herî mezin a mirovahiyê,
Ew têkoşîna bedewiya artificial ku bi salan berdewam dike,
Girseyên goştê ku bi wan re ne cuda ne,
Solidary Cîhanî wekî pitikê batterê xwîn bû
Her gav heman rengê çermê li dora dora xwe,
Esav şîn in lê bêgunehiya rastîn înkar dikin,
Fermana bêkêmasî ya xwezayê xapand bêyî ku bala xwe bide deryayê
Li çarçikên wêneyan nîşan da
Ew jiyana civakî ya ku ji hêla rotînê ve diherike
Helwestên derewîn bi dorpêçkirina ezmanan
Ew helwesta bêguneh a zarokek nedît
Ma ew li hêviya li çolên çolê digerin?
Wekî din, ev cîhan di kîjan xweparastinê de biser dikeve,
Ma ew mirin wekî xilasbûnê dibîne?
An ew tenê dîtina ye?
Hûn dereng, zarok,
Heke hûn çend sed sal berê ji dayik bûn,
Tu ne westiyayî ...