Tû Şiiri - Şêxmûs Tayfûr

di qîrîna hezar salan de bû,
bi hestên bêkesî dihat,
di tenêtiyek mirov-qefilîde bû,
mîna hechecikên Amedê
xwe diavêt deriyê mizgefta.
Hêsrên wê ji kûrahiya dîrokê dinûzılî,
ji çavên wê xemgîniya têkçûyînê dhat xwendin,
ne di şibîya mezrabotan,
di şibiya xwe,
stêrk di xûricîn ji porên wî yê şev-Gulan,
dı zarokîya xwe de mabû,
li pey windakiriya xwe bû.
çûyîna wê,
valahî hîşt,
ew valahî,
nayê tijekirin...