Tsunami Şiiri - İlknur Er 2

Derimin üzerinde kabuk tutmuş bir yarayı deşer gibi
Deldim gökyüzünün masum yüzünü.
Umurumda bile değildi
Güneşin mor gözleriyle doğurduğum her bebeği acımadan katledeceği.
Çünkü, derin avuçlarım yoktu benim ki
Karaya vuran zamanı hayata döndürebileyim.
Çünkü, bilinçsizce geçtiğim her kırmızı ışıkta
Bir çocuğun ağlamasına sebeb olabilirdim.
Ölebilirim şu an
Yada upuzun saçlarımda düğümlenmiş ödeyemediğim her dakika için
Bir uzvumu ateşe verebilirim.

Aşamadığım için dibinde ağladığım duvarları yıktığım gibi
Gözlerine sarıldım her seferinde.
Acımadan erittin sen dünyanın ellerini,
Kaburgalarıma bir tsunami gibi çarptın!
Bedenimden öteye gidebilmem için pasaportum da yoktu üstelik.

Şimdi kapanması imkansız gibi görünen her çukura
Senden bir parça ekleyip öyle atıyorum toprakları.
Ellerimle büyütüyorum seni,
Ellerimle gömüyorum!

Kara yolları sulamıştım bitmesinin ardından,
Bir gecelik ömrü olan kavimler kurmuştum.
Sahra kadar sustum gidişinin ardından
Cennet kadar övgü doluydum.

Kirpiklerimin ardında saklanan toz bulutu gibiydi dünya.
Bir nefeste yıkabilirdin üzerime istesen.
Tek bir an yeterdi.
Bir kez üflesen,
Omurlarımı kırabilirdin.

Bu sabah yine uyanırken küflenmiş bedenimde
Verebileceğim tek şey
Tanrı’dan sakladığım düşlerim olur.
Hadi tırnaklarınla kazı şimdi ellerimi
Damarlarımda dünyanın sonu gizli!