Düşmanların kebiri, mevzilenmiş sinede!
Dost kılıklı o hasım, içten yıkar kaleyi.
Ne söylese ne dese, aldanma sen yinede!
Hiç ummadık bir anda, sarar başa belayı!
Yüz verirsen ister o; iki değil dört yüzü!
Hırs ve tamah hobisi, zirvededir hep gözü!
Versen vadi dolusu altınları ona sen,
“Yok, mu başka vadi’ler”olur elbet son sözü!
Dışta düşman arama, o içerde siperde!
Ben diyeyim; “pis nefsim”sen; “bir hain nefer” de!
Tek hayırlı işi yok, çünkü bizzat emmare!
Alır lâin iblisten, emri o her seferde!
Yok, aklında ahiret, korkmaz azap ve nardan,
Etmez telaş endişe, mahşerdeki zarardan,
Dünyadaki hazları onun için tek kıstas,
O hazların uğruna, mahrum kalır çok kardan!
Hem kel haspam hem fodul, tam açıkgöz enayi!
Bakmaz hale kılığa, ister medh-ü senayı.
Ebedlerden dem vursam, o dem vurur dünyadan,
Ben cenneti sev derim, o beğenir fenayı!
Bu can benim sinemde, bağdaş kurup oturmuş,
Nemrut misal her sözü, bilmez halmiş, hatırmış.
İbrahim’ce davranan ıslah eder nefsini,
Kim’ki öyle davranmaz nefsi onu batırmış!
Cihat ŞAHİN
02.08.2009-İZMİR
Kayıt Tarihi : 2.8.2009 20:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!