Trendeki Gözlerim Şiiri - Yükselen Yağmur

işime giderken gözlerimi de aldım
beraber bindik üçümüz bir trene

onları oyalamak için unutmuşum kitabı
habire konuşuyor susmuyordu gözlerim

bebek gibi bir oyuncak verdimse de eline
kırdı kolu kanadı düşürdü onu yere

dedim kapat kirpiklerini yorgun gibi yap
belki durak gelir inilir bir karaya girilir

biraz dilini çıkar trenin tavanını say
al şu bebeği sev onu biraz tay tay

hayal et düşün şu fikirleri incele bir iyice
sen birini ötekine bağla dolaştır ve düğümle

bir ara dudaklarımı açtım baktım
konuşan sade benim gözler değil
oklar yağmur gibi aman iyice eğil

ne ettim ne dedimse susmadı bu gözlerim
göz değil miyim konuşmak için hür değil miyim
dedi durdu etrafta konuşanları gördü iyice bir kudurdu

yere girdik madenden göğe çıktık buluttan
bir seher yeli gibi esti durdu gözlerim
ağaçları kuşları saydı durdu gözlerim

o kadar çok konuştu ki en sonunda
görmeyi unuttu bu gözlerim