Trende Şiiri - Aykut Kul

beni güneyden kuzeye taşıdı hızlıca tren.
bu sefer duraksamadan, zamanında.
belli ki dün gece uykusuna kavuşamayan biri vardı
ikinci sınıf vagonda.
sağ ayağını uzatmış,
sol ayağını toparlamış,
sol yanağına destek sol eli,
dayamaştı başını tren camına ve
horluyordu cimbom’un gürle kükleyen aslanı gibi.
bir tek kondüktörler,
kondüktör oldukları için
ve çocuklar,
çocuk oldukları için,
vagondan vagona geçip,
ikinci sınıfmış, mini restoranmış, birinci sınıfmış
diye takmadan geçiyorlardı yanından.
ama belli ki çocuklar en çok bizim vagonu seviyorlardı,
çünkü kıs kıs gülüyorlardı kız ve oğlan çocukları
koşuşturduklarında ve duyduklarında onu.
duymuyordu adam onları,
ya da duymamazlıktan geliyordu.
en sonunda,
bir sonraki durağın anonsu ile uyandı.
valizini aldı ve trenden indi.
camdan onu izlediğimde,
istasyonda bir sairfilmenam gibi ilerlemiyordu.
nereye gidiyordu,
ya da burası son durağı mıydı,
bilmem.
o biliyordu.

(hamburg/de, eylül’03)