Tren Yolculuğu Şiiri - Nevriye Hamitoğlu

Bir gün giderim uzak yolculuklara,
Eski bir trenin nemli vagonunda bulurum kendimi,
Gözlerim dalar tozlu pencerenin ardındakilere,
Düşünürüm neyi düşündüğümü bilmeden.

Yemyeşil kırlar görürüm, tepesi karlı dağlar,
Kıvrılarak gider köyün tozlu yolları,
Kuşları seyrederim masmavi gökyüzünde,
Eski trenle sanki yarışırlar.

Haykırışla korkutur, trenin yaşlı sesi,
Geçici bir yolculuk olur tünelin karanlığında.
Sonra aydınlanır nemli vagonum,
Huzura kavuşmuş gibi çıkar aydınlığa.

Dağların ardında masmavi bir deniz,
Yakamozları kamaştırır gözlerimi,
Yön verir gemilere martı çığlıkları,
Kulağımda hayali, dalganın hırçın sesi…

“Merhaba” der trenim küçük bir köye,
Görürüm kuyudan su çeken yorgun elleri,
Çığlıkları yarışır kırda oynayan çocukların,
Çember çevirirken çamur olmuş yüzleri.

Sıra sıra uzanır köyün tarlaları,
Meyve ağacıyla dolu bereketli toprağı,
Sessizce uzanır taşlı deresi,
Flüt çalar çayırda köyün aşık çobanı.

Elveda derken köye kapanır gözlerim,
Uykuya dalar yorgun bedenim,
Huzur verir bana tren yolculuğu,
Canlanır anılarda uzak memleketim.