Tren Ve Zaman Şiiri - İbrahim Yavuz Bildik

şairin 13 yaşında yaşadığı bir tren yolculuğunun öyküsü

eski trenler
bir dura bir kalkaydı
sabit hızla giderlerdi
durak aralarında

ama ömür sürerdi
iki gece üç günler
yollar boyu su doldururdum
boğazımda düğümler

çoğu zaman haşlanmış bir tavuk olurdu azığım
canım anam
yürek tandırında pişirdiği birkaç kete
ve yolcu etmenin tutuşumuyla
buharlaşan gözlerinde haşladığı
sarısı büyük köy yumurtaları
sıktıkça boğazımı...
her istasyonda su doldururdum
musluksuz göz pınarlarıma

daha âşk kalesine varmadan
Aşkale'de özlerdim
ışkın ve çaşır kokuların

buharlı trenin günlerlik yollarında
tünel ağizlarınca gürleşirdi
terlemeye yüztutmuş bıyıklarım

isini unutamadığım
ama ismini hatırlayamadığım istasyonlarda
kaptığım halde su sırasını
treni kaçırdığımı düşlerdim bazen

ve özgüvenim yetişirdi imdadıma
koşardım keseyoldan
üstelik...birkaç soluk beklerdim treni
bir sonraki istasyonda bin hızla

çocukluk işte..
ama inançlı olmaktı en güzeli

ya ekspresdi ya postaydı ya karma..
eski trenler
sabit hızla giderlerdi
durak aralarında

bilmiyorum
tadı aynı mı hâlâ
onüç yaşımın gece yarılarındayken
kuşetli vagonun koridorunda
uyku mahmuru ter tomurcuklarımı
yalarken sabah ayazı pencereden
rengi şafağı andıran
ve kaçıncı trene aşlandığını bilmeden
içtiğim kıtlama çayın

bazen
kuşetli bileti alır
yer bulamazdım üçüncü mevkide
kompartmana girmeden gösterir
kurulurdum baş köşeye
sayesinde sazımın

bazen
zorla tıkışabildiğim
kırık camlı vagon girişinde
Ilıca'ya varabildiğimi anımsarım
kuşluk vakti
tam da farz olmuşken soğuğa teslim olmak
hâlâ özlerim o günkü
geri dönme kararlılığımı

umurumda değildi
bu bahaneyle abimin ve dayıoğlunun
Erzurum'da yaşayacakları
gençliklerinin ilkleri

olsundu
onlar yaşasınlardı ilklerinde..
bense yol alıyordum geleceğime
iliklerimde...

hâlâ şaşarım
onlarca tünelden
günlerce geçmiş trende
ne de çabuk kirlenirdi
abimin üç numara beyaz naylon gömleğinin yakası

bense
kol ağızlarının kirine gizlemiştim
beklentilerimin aydınlığını
satır aralarında...

eski trenler
bir dura bir kalkaydı
sabit hızla giderlerdi
durak aralarında

trenler ivme kazandı
her istasyondan kalkıp
her durakta durmuyorlar artık

gidenler gitti
yapılacak hiçbir şey yok
ilk trene binmekten gayrı...