Tren kalkınca Şiiri - Latif Epözdemir 2

TREN KALKINCA

Tren kalkınca
Yürekler hoplar,
Yerinden koptu sanırsın kalbin,
O ellerin ardın sıra mahzun sallanışı var ya
İşte o eller,
Kanatır insanın içini ağır ağır kalkıp inerken
Buğulanmış camlarda.
Kaybolur gözlerden
Uzaktır gayrı Tren
Görünmez, uzaklardan seslenince siren
O an anlarsın
Bedeninden de bir şeylerin o trenle yittiğini,
Artık yalnızsın
Yalnız ve çaresiz;
Düşlerin üşür, titrer şahdamarın
Bir ürperme sarar bedenini
Aldırmazsın
Sen geçmiş hülyalarda gezmeye çıkmışsın bile
Yüreğin sızlar
Anlayamazsın;
Bir yel alır sıcaklığı üzerinden
Bir yangına düşmüş gibisin
Güneş tepene dikilmiş harman savurmaktadır ama
Sen titrek bir serçeye dönmüşsün
Hastalık sanırsın, emin değilsin
Bu yürek yangını nereden gelir
Bilemezsin.
Tren kalkınca bırakmak istemezsin ellerini
Avuçlarının sıcaklığında dinsin istersin
Gitmek istersin belki
Kendinden emin değilsin ama;
Oysa istesen de gidemezsin
Lakin giden odur,
Kalan sensin.
Tren kalkınca
Bir tuhaftır dışarıda dünya
Tutunmak istersin
Tutunamazsın
Sarhoş etmiştir seni o efsunkar rüya
Bir daha
Ayılamazsın.